CT+TTvsCC
۷۴
۲۴
۸۸/
۷۶/۳_۹۴/۰
۰۷۱/۰
آلل
C
۲۵۵
۵۲
۱
–
–
T
۹۱
۳۰
۶۱/۱
۶۹/۲-۹۷/۰
۰۶۴/۰
فصل پنجم
بحث و نتیجه گیری
پیوند کلیه به عنوان تنها درمان موثر برای افراد مبتلا به ESRD محسوب می شود اما حفظ و ماندگاری بافت در این افراد از اهمیت بسزایی برخوردار است. به دنبال پیشرفتهای اخیر در زمینه داروهای مهارکننده سیستم ایمنی افزایش مدت زمان ماندگاری بافت تا حدودی موفقیتآمیز بوده است به طوری که میزان ماندگاری بافت قبل از داروهای مهارکننده تا یک سال بعد از پیوند ۶۵٪> و بعد از پیشرفت در زمینه دارویی این مدت ماندگاری در یک سال بعد از پیوند به ٩٠٪< افزایش یافته است. اما همچنان رد پیوند حاد به عنوان یک تهدید بزرگ برای این افراد به شمار می آید. مطالعات بسیاری در زمینه ژنتیک و پروتئومیک صورت گرفته تا بتوان آسیبهای بافتی بعد از پیوند را بدون روشهای تهاجمی (نمونه برداری بافتی) شناسایی و پیش بینی کرد. (pawlik A et al, 2005, wishart DG,2008)
( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )
از آنجا که رد پیوند در ماندگاری کوتاه مدت و بلند مدت بافتی موثر است، شناخت ژنهای دخیل در این پدیده بسیار حائز اهمیت بوده و مطالعات بسیاری در زمینه ژنهای ایمونولوژیک صورت گرفته، از جمله چند شکلی در ژنهای اینترفرون گاما و سایر ژنهای تولید کننده سیتوکین.(Pawlik A et al, 2005, LU TM et al, 2011) اما علاوه بر عوامل ایمنی عوامل غیر ایمنی نیز در رد حاد پیوند موثر است. بافت پیوندی در معرض آسیبهای بافتی بسیاری از جمله پدیده ایسکمی و التهاب قرار می گیرد، همچنین داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند سیکلوسپورین A و تاکرولیموس که بر اساس مهار کلسینورین عمل می کنند با انواع عوارض جانبی همراهاند به خصوص سمیت کلیوی که می تواند میزان بقای طولانی مدت پیوند را در بیماران کوتاه کند. اگرچه مکانیسم دقیق اینکه این داروها چگونه باعث آسیب کلیوی میشوند روشن نیست، اما استرس اکسیداتیو به عنوان عامل بوجود آورندهی سمیت کلیوی و قلبیعروقی ناشی از مصرف دارو ارائه شده است. رادیکالهای آزاد اکسیژن و نیتروژن حاصل از استرس اکسیداتیو یک عامل خطر برای مولکولهای حیاتی همچون پروتئین ها و اسیدهای نوکلئیک محسوب و منجر به فیبروز شدن و آسیبهای بافتی میگردد. رادیکالهای آزاد ایجاد شده توسط آنزیم های آنتی اکسیدانت مهار میشوند. CAT و NQO1 هم جزء آنزیم های آنتی -اکسیدانت هستند که ارگانیسمها را از آسیبهای اکسیداتیو محافظت می کنند.
(Singh R et al, 2009, Boom H et al, 2000)
بدن انسان در برابر ترکیبات خارجی (xenobiotic) زیادی قرار میگیرند که میتوانند به سلولهای انسان آسیب برسانند. در نتیجه بدن، سیستم آنتی اکسیدانی پیشرفتهای دارد که قادر است تاثیر این مواد را قبل از اینکه بتوانند به اجزای ضروری سلول ها (DNA،پروتئین ها ولیپیدها) آسیب برسانند از بین ببرد. (Rushmore TH et al, 2002) کاتالاز یک پروتئین تترامریک (tetrameric) 250 کیلو دالتونی است، که متشکل از چهار زیر واحد مشابه است و هر کدام شامل یک گروه هِم می باشد. (Nagem R et al, 1999, Zamochy M et al, 1999)
اگر چه نقش اصلی کاتالاز خنثی کردن (سم زدایی)H2O2 به آب و اکسیژن است؛ شواهد زیادی نشان میدهد که کاتالاز در فرایندهای مختلف دیگر نیز دخالت دارد و با برخی از پروتئینها برهمکنش دارد ازجمله: گیرندهی فاکتور رشد متصل به پروتئین۲ (Grb2) و یا پروتئین تیروزین فسفاتاز (SHP2) و در نتیجه در سیگنالینگ اینتگرین شرکت دارد. (Vetrano AM et al, 2005, Yano S et al, 2004)چندشکلی مورد مطالعه تبدیل سیتوزین به تیمین در نقطه ۲۶۲- پروموتر ژن CAT میباشد که آللT در این چند شکلی باعث کم شدن فعالیت آنزیم کاتالاز می شود. (Ahn J et al, 2006)
در این مطالعه فراوانی ژنوتیپی و آللی بدست آمده برای ژنوتیپ های CC، CT و TT در بین بیماران پیوند کلیه بدون رد حاد پیوند به ترتیب: ۴/۵۶%، ۵/۳۷% و ۶/۶% و آلل های C و T به ترتیب: ۸/۷۴% و ۱/۲۵% بود. در بین بیماران پیوند کلیه با رد حاد پیوند فراوانی ژنوتیپ ها به ترتیب: ۸/۴۸%، ۸/۴۸% و ۴/۲% و فراوانی آللی آن به ترتیب: ۱/۷۳% و ۸/۲۶% بود که این دو جمعیت از لحاظ فراوانی ژنوتیپی و آللی بسیار نزدیک به هم بوده و هیچ گونه اختلاف معنیداری حاکی از افزایش خطر رد حاد پیوند با فراوانی آلل T را نشان نمیدهد. با مقایسه دوگروه سالم و بیمار در جمعیت سالم توزیع ژنوتیپ های CC، CT و TT این ژن به ترتیب: ۴/۶۳%، ۹/۲۹% و ۷/۶% با فراوانی آللی C و T 78/0% و ۲۱/۰% بدست آمد و در بیماران پیوندی فراوانی ژنوتیپی این ژن به ترتیب شامل: ۰/۵۵%، ۲/۳۹% و ۹/۵% و فراوانی آللی: ۷۴/۰% و ۲۵/۰% بود. اختلاف معنیدار فقط در ژنوتیپ CT مشاهده شد که طبق تحقیقی که توسط گروه آقای Ahn و همکارانشان در سال ۲۰۰۶ انجام شد، تبدیل آلل C به T در ناحیه ۲۶۲- پروموتر ژن CAT سبب کم شدن بیان ژن کاتالاز می گردد و در نتیجه در چنین فردی ظرفیت آنتی اکسیدانی کاهش می یابد یا به عبارتی دیگر مقدار ROS افزایش مییابد که این عامل در آسیبهای کلیوی که در نهایت منجر به نارسایی شدید کلیه که منجر به پیوند میگردد نقش دارد. (۵۱/۱=OR، ۲۵/۲=۹۵%CI، ۰۴۳/۰=P) ولی در CT+TT (07/0=P) و آلل T (182/0=P) بر خلاف انتظار این معنی داری مشاهده نشد. بر اساس مطالعاتی که ارتباط چند شکلی ژنتیکی CAT C-262T را با بیماری های مختلف بررسی کرده اند مشاهده می شود که فراوانی آلل T درکشور چین (جنوب شرقی آسیا) بسیار کم (۹/۴%) و فراوانی این آلل در بعضی از جمعیت های اروپایی مانند سوئد(۲۹%)، مجارستان(۴۱%) و روسیه (۸/۴۶%) زیاد میباشد. (Mak JC et al,2006, Forsberg L et al,2001, Chistiakov DA et al, 2006)
در بررسی ارتباط چند شکلی ژنتیکی CAT C-262T با بیماری های مختلف مطالعاتی صورت گرفته و نتایج مختلفی گزارش شده است. در این مطالعات رابطه معنی داری بین حضور آلل T و افزایش خطر ابتلا به سرطان سینه (Ahn J et al, 2006)، فشار خون بالا (Zhou XFet al, 2005) و بیماری ویتیلیگو(Casp CBet al, 2002) مشاهده شده است. همچنین در کشور آلمان در سال ۲۰۰۷ گزارش شد افرادی که حامل حداقل یک آلل T از این چند شکلی ژنتیکی هستند با شروع زودرس بیماری pseudoxanthoma elasticum همراه میباشند. (Zarbock Ret al, 2007) اما ارتباط معنی داری بین چند شکلی ژنتیکی CAT C-262T با دیابت نوع اول، سرطان ریه و بیماران با مسمومیت حاد پاراکوات مشاهده نشده است.(Pasak R et al, 2006, Ho JCet al, 2006, Hong J et al, 2010)
یکی از آنزیم های آنتی اکسیدان مهم که در فاز II مسیر قرار دارد NQO1 است. NQO1،یک آنزیم سیتوزولی
است که باعث احیای کوئینونها، کوئینون ایمینها، نیتروآروماتیک ها ورنگ های azo میشوند و از تولید رادیکالهای آزاد و گونه های فعال اکسیژن جلوگیری می کنند. (Dinkova Kostova AT etal,2010) از نظر ساختاری NQO1 یک فلاووپروتئین است که شامل دو زیر واحد یکسان است که وزن مولکولی هر زیر واحد آنDa 000, 30 میباشد و از ۲۷۳ اسید آمینه تشکیل شده است. (Chen S et al, 2000) محققان چندین فعالیت شیمیایی این آنزیم را کشف کردند که بدین شرح می باشد: قدرت آنتی اکسیدانی آنتی اکسیدانهای داخلی (سلول) را حفظ می کند. (Beyer RE, 1994) رادیکالهای آنیون سوپراکسید را حذف می کند. (Siegel D etal,2004) وپروتئین ضد تومورP53 را پایدار می کند. (Asher G etal,2002) پروتئینی که توسط هتروزیگوت CTژن NQO1 کد می شود نسبت به پروتئینی که توسط هموزیگوت CC کد می شود فعالیتش به نصف کاهش مییابد. (Kuehl BL et al, 1995) و فرم هموزیگوت TT از پروتئین NQO1 فعالیت بسیار کم یا ناچیزی را در مطالعات گوناگون نشان داده است. (Sieqel D et al, 1999) بنابراین فقدان فعالیت NQO1 که توسط ژنوتیپ TT کد می شود و همچنین کاهش فعالیت در پروتئینی که با ژنوتیپ CT کد می شود باعث کاهش سمزدایی مواد زنوبیوتیک و ترکیبات آروماتیک می شود.
چند شکلی مورد مطالعه بعدی، تبدیل سیتوزین به تیمین در موقعیت ۶۰۹ اگزون ۶ ژن NQO1 میباشد که باعث تبدیل آمینو اسید پرولین به سرین می شود. در این مطالعه فراوانی ژنوتیپهای CC، CT و TT در بین بیماران پیوند کلیه بدون رد حاد به ترتیب: ۵/۵۷%، ۱/۳۳% و۴/۹% و فراوانی آلل های C و T به ترتیب: ۰/۷۴% و ۹/۲۵%بود. در بین بیماران پیوند کلیه با رد حاد پیوند فراوانی ژنوتیپهای آن به ترتیب: ۵/۴۱%، ۹/۴۳% و ۶/۱۴% بود و فراوانی آللی آن به ترتیب: ۴/۶۳% و ۵/۳۶% بدست آمد. بررسیهای انجام شده نشان داد که در این دو جمعیت بین فراوانی آلل T اختلاف معنی دار وجود دارد و این حاکی از افزایش خطر رد حاد پیوند با فراوانی آلل T در بیماران پیوند کلیه میباشد. با توجه به مطالعه ای که توسط Siegel و همکارانش انجام شد نشان داد که با تبدیل آلل C به آلل T فعالیت آنتی اکسیدانی آنزیم NQO1 کم می شود، در نتیجه کم شدن فعالیت آنزیم، سطح ROSافزایش مییابد که این عامل می تواند خطر رد حاد پیوند را افزایش دهد. (۶۴/۱=OR، ۷۳/۲-۹۹/۰=۹۵%CI، ۰۵/۰=P) توزیع ژنوتیپهای ژن NQO1 در جمعیت سالم مورد بررسی به ترتیب: ۲/۵۶%، ۲/۳۶% و ۱/۷% با فراوانی آللی ۷۴/۰% و ۲۵/۰% بود و در بیماران پیوندی فراوانی ژنوتیپی این ژن به ترتیب: ۵/۵۴%، ۱/۳۵% و ۴/۱۰% و فراوانی آللی آن به ترتیب: ۷۲/۰% و ۲۷/۰% بدست آمد که اختلاف معنیداری بین دو جمعیت سالم و بیمار وجود نداشت که می تواند دال بر این باشد که فراوانی آلل Tدر بروز بیماریهای کلیوی منجر به پیوند نقشی ندارد.
در تحقیقات قبلی بررسی ارتباط چندشکلی NQO1 C609T با خطر ابتلاء به بیماریهای مختلف انجام گرفته است. در مطالعات قبلی نشان داده شد که ژنوتیپ هموزیگوت TT استعداد ابتلاء به انواع مختلفی از سرطانها از جمله سرطان مثانه (Park SJet al, 2003)، تخمدان (Olson SHet al, 2004)، ریه (Xu LL et al, 2001) لوکمیا (Smith MTet al, 2001)، کلورکتال (Lafuente MJet al, 2000, Sameer ASet al, 2010) و معده را افزایش میدهد. (Zheng Yet al, 2010) همچنین این چند شکلی ژنتیکی در پیشرفت بیماریهای وابسته به سن از جمله آلزایمر(Capursu Cet al, 2008) و پارکینسون (Fong Cs et al, 2007,Jiang XHet al, 2004) مؤثر است.
پیشنهادات
