کشورهای پیشرفته علاوه بر رعایت موارد فوق، تجارب عملی در خصوص سیاستهای کاهش انتشار برای دستیابی به تعهدات کمی خود را، با سایر کشورها مبادله خواهندنمود. این اعضاء منابع جدید و مضاعف ملی را برای پرداخت هزینه هایی که کشورهای در حال توسعه عضو کنوانسیون صرف نموده اند، فراهم خواهند کرد. همچنین اقدامات لازم برای دسترسی سایر اعضاء به دانش فنی و تکنولوژی سازگار، محیط زیست را انجام خواهند داد. اعضای کنوانسیون بایستی امکانات لازم را جهت توسعه و اجرای برنامه های آموزشی، افزایش آگاهی عموم مردم در مورد تغییرات آب و هوا و اثرات آن، دسترسی عمومی به اطلاعات و شرکت همگان در مقابله با تغییر آب و هوا فراهم نمایند. بر اساس این کنوانسیون، هیئتی فرعی برای مشاوره علمی و تکنولوژیکی جهت ارائه به موقع اطلاعات به کنوانسیون اعضاء تأسيس شدهاست. از اهم وظایف هیئت فرعی میتوان به ارزیابی وضعیت علمی، تعیین تکنولوژی های نوین مؤثر و پیشرفته، ارائه مشاورههای علمی-تحقیقاتی و جوابگویی به سئوالهای کنفرانس اعضاء در ارزیابی و بررسی اجرای مؤثر کنوانسیون اشاره کرد. تبادل اطلاعات مربوط به اجرای کنوانسیون از طریق دبیرخانه کنوانسیون انجام می شود. این اطلاعات، مواردی نظیر آمار ملی کلیه گازهای گلخانهای از جمله منابع انتشار و چاهکهای آن ها، شرح کلی اقدامات انجام شده یا آتی هر عضو برای اجرای تعهدات کنوانسیون و سایر اطلاعات را شامل میشود. هر کشور عضو ۶ ماه پس از لازم الاجراء شدن کنوانسیون برای آن عضو اولین تبادل اطلاعاتی خود را انجام خواهد داد. اطلاعات مبادلهشده توسط اعضاء میبایست در اولین فرصت توسط دبیرخانه کنوانسیون در اختیار کنفرانس اعضاء (COP) و یا هیئتهای فرعی دیگر قرار گیرد. این اطلاعات تا زمان مطرح شدن در کنفرانس اعضاء، محرمانه تلقی میشوند. کنفرانس اعضاء در اولین نشست خود ترتیبات لازم را برای پشتیبانی فنی، مالی و اطلاعاتی کشورهای در حال توسعه ارائه می کند و نیازهای مالی و فنی لازم برای پروژه های پیشنهادی و اقدامات مقابلهای را تعیین خواهد کرد.
UNEP
برنامه محیط زیست سازمان ملل دفتری طراحی شده درسیستم سازمان ملل متشکل از۵۸کشوراست که توسط مجمع عمومی برای مدت۴سال انتخاب میشوند. در این برنامه قاره افریقا دارای۱۶کشور عضو، آسیا دارای۱۳ عضو،اروپای شرقی۶ عضو، امریکای لاتین وکارائیب۱۰ عضو و اروپای غربی و دیگر کشورها دارای۱۳ عضو میباشند. دفترمرکزی آن در نایروبی پایتخت کینیا میباشد که از آنجا هدایت و برنامه ریزی سایر دفاتری که بعدها در دیگر کشورها تأسیس شد رابرعهده دارد. وظیفه این دفتر ارزیابی وضعیت محیط زیست جهانی وفراهم آوری بودجه لازم برای این امور است. وظیفه آن با توجه به مسائل ومشکلات محیط زیستی در دو سطح جهانی و منطقه ای است. بر اساس این برنامه، مسائل محیط زیست و مرور خطراتی که متوجه آن است به جامعه جهانی و دولت ها یادآوری می شود ودرخوص رابطه میان توسعه وحفظ محیط زیست سیاست های معقولی مطرح میگردد. برنامه محیط زیست سازمان ملل به شکل شفاف برنامه خود را این چنین معرفی میکند: مهیاسازی زمینههای هدایتی وتشویق به مشارکت درامر توجه به محیط زیست از طریق اطلاع رسانی وآگاه سازی ملت ها ومردم به منظور بهسازی و ارتقای کیفیت زندگی بدون آسیب رسانی به منافع نسل آینده. مصوبه مجمع عمومی سازمان ملل درسال۱۹۷۲، منشور۲۱ کنفرانس سازمان ملل درخصوص محیط زیست وتوسعه، اعلامیه جهانی سازمان ملل در نایروبی درسال۱۹۹۷ و گردهمایی سران جهان در سال های ۲۰۰۲ و۲۰۰۵ در خصوص مدیریت محیط زیست درسطح بین الملل تاکنون همگی از ابزارها ومنابعی بوده اند که اهداف وبرنامه ریزی های این دفتر متأثر از دستورات ومصوبات آن بوده است.
ازجمله مهمترین اهدافUNEP را می توان به شرح ذیل ذکر کرد:
- تشویق کشورها و نهادها به همکاری بینالمللی در زمینه محیط زیست و اتخاذ سیاست های حمایتی.
- نظارت بر وضعیت محیط زیست جهانی وجمع آوری اطلاعات محیط زیستی مربوطه.
- افزایش آگاهی های زیست محیطی وشیوه های حل مسائل مربوطه میان دولت ها، بخش خصوصی ودیگر بخش های جامعه مدنی.
- تسهیل همکاری میان فعالیت های بخشی سازمان ملل در موضوعات مربوط به مسائل محیت زیست جهانی.
- توسعه برنامه های منطقه ای برای پایداری محیط زیست.
- کمک وپاسخ به نیازهای دستگاه های اجرائی، وزارتخانه ها وسازمان های محیط زیستی خصوصاًً کشورهای درحال توسعه وکشورهایی با اقتصاد درحال گذار با هدف تدوین سیاست های محیط زیستی.
- حمایت های فنی و توانمندسازی کشورهای جهان درخصوص مسائل محیط زیستی.
- کمک به توسئه قوانین بینالمللی حفظ محیط زیست وارائه مشاوره کارشناسی در خصوص توسعه واستفاده از ابزار و
- مفاهیم محیط زیستی(فلاحت پیشه،۱۳۸۵:۲۹-۳۰).
برنامه محیط زیست سازمان ملل حامی، آموزش دهنده، سازمان دهنده، تسهیل کننده، تشویق کننده استفاده عقلانی از منابع طبیعی کره زمین برای توسعه پایدار است. برنامه باکلیه بخش های سازمان ملل، سازمان های بینالمللی، دولت های ملی، سازمان های غیردولتی، بخش های تجارت وبازرگانی، بخش صنعت، رسانه ها وجامعه مدنی همکاری مستمر دارد. این برنامه برای نیل به توسعه پایدار از طریق هشت بخش کاری برنامه های خود را عملیاتی می کند:
- بخش مربوط به ارزیابی وگرم شدن کره زمین: این بخش مسئول تجزیه وتحلیل وضعیت محیط زیست جهانی ، فراهم آوردن اطلاعات مربوط به گرم شدن کره زمین وارزیابی تمایلات زیست محیطی در مقیاس منطقه ای وجهانی میباشد.
- بخش تکنولوژی، صنعت واقتصاد: این بخش با سازمان های بینالمللی وغیر دولتی، دولت های محلی وملی وبخش های بازرگانی وصنایع همکاری می نمایند. هدف ازاین همکاری توسعه سیاست ها، استراتژی ها و رفتارهایی است که با محیط زیست سازگارتر باشد.
- بخش توسعه سیاسی وحقوقی: این بخش تلاش دارد به دولت ها ودیگر اعضای جامعه بینالمللی کمک کند تا با بهره گرفتن از ابزار حقوقی و قانونی پاسخ های مناسب وهم شکل در مقابل مسائل محیط زیستی ارائه نمایند وراهکارهای تقویت قوانین محیط زیستی نیز در این بخش دنبال می شود.
- بخش اجرای سیاست های زیست محیطی: این بخش بامشارکت کنندگان بینالمللی وملی در تعامل است. به منظور اجرای قوانین و سیاست های زیست محیطی و نیز تقویت تواناییهای محیط زیستی کشورهای درحال توسعه و کشورهای با اقتصاد درحال گذار.