قاعده دوم : استفاده از روشهایا ابزار جنگی به قصد ایراد خسارت گسترده بلند مدت و شدید به محیط زیست طبیعی یا زمانی که چنین خسارتی را بتوان انتظار داشت ، ممنوع است . نابود سازی محیط زیست طبیعی را نمی توان به عنوان یک صلاح به کار برد.[۱۵۲]
با توجه به اصول فوق دولت در حملات هوایی خود باید توجه وافر به هدف خود نشان داده تا از ایرادات نامبرده جلوگیری شود.
ذ) قواعد هدفی مهم از خصوص روش های خاص جنگی در جنگ هوایی عبارتند از :
قاعده اول : حمله به افراد خارج از صحنه نبرد ممنوع است:
فرد خارج از صحنه کسی است که :
الف) در اختیار دشمن است.
ب) بخاطر بیهوش بودن ، کشتی شکستکی، مجروح بودن، و با بیمار بودن قادر به دففاع نیست.
پ) به صراحت اعلام کرده باشد که قصد تسلیم شدن دارد.
مشروط به اینکه افراد مذکور چه زن وچه مرد ، دست به عمل خصمانه نزده و اقدام به فرار ننماید.
قاعده دیگر : حمله به اشخاصی که از سر اضطرار از هواپیما با چتر نجات بیرون می پرند ، در مدت فرود آنان ممنوع است.[۱۵۳]
کلیه اشخاصی که از سر اضطرار در حال فرود از چتر نجات هستند چه درخاک خود و چه دراماکن دیگر ، افراد خارج از صحنه نبرد تلقی میشوند همچنین می توان اینگونه افراد را با اشخاص کشتی شکسته مقایسه کرد افرادی که از سر اضطرار با چتر نجات فرود میآیند نیز کشتی شکستگان هوایی تلقی میشوند[۱۵۴].
قاعده سوم : هر یک از طرفین در گیری میتوانند تجهیزات نظامی طرف مقابل را به عنوان غنیمت جنگی تصا حب کنند [۱۵۵]
قاعده چهارم : اقدام به حمله ،نا بود کردن ،خارج کردن یا غیر قا بل استفا ده کردن احوالی که برای حیات جمعیت غیر نظامی ضروری است ممنوع است .
د)فریب
قاعده اول : حیله های جنگی تا زمانی که به قاعده ای از حقوق بشر دوستا نه تجا وز کرده ا ند ممنوع میباشد[۱۵۶]
قاعده دوم : استفاده نادرست ا ز نشانهای مشخصه کنوانسیون های ژنو ممنوع ا ست[۱۵۷]
قاعده سوم : استفاده نادرست ا ز پرهیزها از نشانهای نظامی ،علایم یا یونیفورم های مخاصه ممنوع است[۱۵۸]
قاعده چهارم : کشتن ،صدمه زدن ،یا دستگیری طرف مقابل با توسل به خیا نت ممنوع است[۱۵۹]
ر) تسلیحات
قاعده کلی : استفاده از ابزار و روش های جنگی که ازماهیت برخور دا رند که با عث ورود آسیب بیش از اندازه ویا درد ورنج غیر ضروری میشوند ممنوع میباشد[۱۶۰]
گفتار دوم:بررسی قواعد قرار دادی حاکم بر جنگ های هوایی
الف)قبل از جنگ جهانی اول
در طول ادوار گذشته تلاشهای بسیاری صورت گرفته است تا استفاده از جنگ افزارها هوایی محدود شوند در سال ۱۸۹۹ زمانی که هنوز چندان از بالن ها استفاده نمی شد دولت ها در اولین کنفرانس لاهه توافق کردند برای مدت ۵ سال پرتاب بمب و مواد منفجره را از بالن ها یا وسایل مشابه ممنوع کنند.[۱۶۱]
این استمهال در دومین کنفرانس لاهه تجدید شد و در اینجا نیز یک بیانیه جدید صادر گردید که مجدداً ممنوعیت استفاده از جنگ افزارهای هوایی و نظایر آن را برای یک دوره تا زمان برگزاری سومین کنفرانس صلح ممنوع کرد.[۱۶۲]
ضمیمه کنوانسیون لاهه در مورد جنگ افزارهای زمینی ۱۸۹۹ در ماده ۲۵ خود میگوید: حمله یا بمباران شهرها روستاها، سکونت گاه ها یا ساختمانهایی که بی دفاع هستند به هر طریقی ممنوع است.[۱۶۳] متأسفانه محدودیت بمباران شهرهای بی دفاع بدان معنا است که مقررات با منطق بمباران و محاصره ارتباط دارد چرا که همواره حمله به شهری که بی دفاع است ممنوع بوده است قانون بمباران به منظور ایجاد وحشت را نیز ممنوع میکند.
مؤسسه بینالمللی دِ درویت در جلسه ای که در سال ۱۹۱۱ در مادرید برگزار کرد آیین نامه استفاده از جنگ افزار هوایی را پیشنهاد نمودکه در ماده۸آن آمده است:
ماده ۸: بمباران با بهره گرفتن از هواپیما بر علیه شهرها، روستاها، سکونتگاه ها یا ساختمانهایی که بی دفاع هستند ممنوع است.
در قوانین تبیین شده در کنوانسیون لاهه به تاریخ ۱۸ اکتبر ۱۹۰۷ آمده است که قوانین مرتبط با محاصره و بمباران در استفاده از نیروهای زمینی و دریایی قابل اعمال برای نیروهای هوایی نیز میباشد.بنابرین مفاد ماده ۲۵ و ۲۶ مقررات ضمیمه به کنوانسیون چهارم ۱۹۰۷ ژنو که اصول بمباران و تهاجم با جنگ افزار زمینی بود عموماً قابل تعمیم به جنگ افزارهای هوایی نیز هستند.[۱۶۴]
اما در اجرای این دو اصل در جنگ هوایی دو مشکل وجود دارد یکی اینکه مکان بی دفاع چه مکانی بود و دیگر اینکه ماده ۲۶ که مقر فرماندهی را مجاز میکند که از تمام قدرت خود برای هشدار دادن به مقامات مهمی استفاده کند از آنجا که این قانون در مورد تهاجمات کاربرد نداشت این مسأله که آیا بمباران هوایی جز تهاجمات است یا خیر جای بررسی داشت.[۱۶۵]
دو اصل دیگر که وجود دارند و به جنگ افزارهای هوایی مربوط میشوند آخرین بخش ماده [۱۶۶]۲۹ بوده است که طرفین را ملزم میکند که کسانی که از بالن استفاده میکنند را به عنوان جاسوس های اعزامی در نظر بگیرند و دومین اصل بند ۲ ماده [۱۶۷]۵۳ است که به کشورهای آشتی نگر اجازه داده از ابزارهای هوایی در اختیار خود با هدف انتقال پیام و افراد و دارایی
استفاده کنند.[۱۶۸]
ب)پس از جنگ جهانی اول
در این دوره به جای تنظیم مقررات مربوط به استفاده از هواپیما تلاش شد که قابلیت هوایی محدودیت یا ممنوع شود. اولین تلاش در قرارداد در سال ۱۹۱۹ باعث تحمیل خلع صلاح هوایی به آلمان شد که مدت کمی پس از آن محدودیت ها نادیده گرفته شد.
دومین تلاش در کنفرانس واشنگتون بود که در ارتباط با محدودسازی تسلیحات در سال ۱۹۲۱ با شرکت پنج قدرت پیروز جنگ جهانی یعنی فرانسه، ایتالیا، ژاپن، بریتانیا و آمریکا ایجاد شد گرچه در کنفرانس واشنگتون هیچ قانونی در مورد هواپیما تنظیم و تصویب نشد با این حال در این کنفرانس توافق شد که یک کنفرانس جدید به جنگ افزار هوایی اختصاص پیدا کرده و برگزار شود.
کمیسیون هیئت داوران تعیین شده و در ۱۱ دسامبر ۱۹۲۲ تا فوریه ۱۹۲۳ در لاهه ملاقات کردن و قوانین لاهه در ارتباط با جنگ افزارهای هوایی را تصویب کردند.[۱۶۹]
قوانین لاهه در خصوص جنگ افزارهای هوایی شامل ۶۲ ماده است که این اصول از قانون جنگ افزارهای دریایی الگوبرداری شده است. این قوانین به طور کلی پس از بررسی مفاهیم و علایم کلی به ترتیب به بیان،اصول کلی، نیروهای متخاصم، بمباران ها، جاسوسی، بازدیدو جست و جو می پردازد.[۱۷۰]
به راحتی نمی توان گفت آیا قوانین لاهه در ارتباط با جنگ افزارهای هوایی به قوانین مرسوم بینالمللی تبدیل شدند یا خیر. با این وجود آن گونه که شایسته است مورد توجه دولتها قرار نمی گیرد.
اما در سال ۱۹۳۲ قطعنامه بنس (Benes) این فصلنامه که در کمیسیون خلع سلاح به تصویب رسید می گفت که حملات هوایی علیه جمعیت غیر نظامی باید مطلقاً ممنوع باشد.[۱۷۱]
جنگ داخلی اسپانیا و سیتو ژاپن باعث افزایش استفاده از جنگ افزارهای هوایی و کاربرد گسترده بمباران هوایی، بدون تمایز گذاشتن بین نظامیان و غیرنظامیان شد که مناطق مختلفی توسط نیروی هوایی آلمان تخریب می شد و این باعث نگرانی بریتانیا شد و آیین نامه ای در سال ۱۹۳۸ توسط مجمع اتحادیه ملل تصویب شد که بیانگر اصولی بود که میگوید هر گونه حمله علیه جمعیت غیر نظامی، غیرقانونی و ممنوع است. در این مقررات اصول زیر به عنوان مبنای ضروری برای مقررات بعدی بیان شده است.
